XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa

Testuingurua

Arthur-en ezpainetan ez zen irribarrea ezabatu: - Eta are gehiago eskertuko zenieke atentzioa itzultzailea nor den jakingo bazenu.

René-k kuriositatez begiratu zion: - Nor den jakiteko irrikitan utzi nauzu. Nor da? Jomeini bera agian?.

- Emakume bat.

- Bai? Lodia eta itsusia, seguru.

- Ez. Fina eta begi ederretakoa. - Koño!.

Arthur-ek etsipena simulatuz esan zituen hurrengo hitzak: - Sentitzen dut, baina emakumearen deskripzio zehatzagorik ezin diezazuket aurkeztu, txador beltz zabal eta luze batez jantzita agertzen delako, eta aurpegia beloz estalita.

- Horretan ere torturatu nahi gaituzte basa pizti madarikatu halakoek.

Arthur-ek barre egin zuen: - Atsegin zait umorea erabiltzen hasi zarela ikustea, nahiz eta oraingoz beltza izan.

- Beno, eta zertaz hitz egiten duzue?.

- Egun askotan, ezertaz ere ez.

Hasieran, gerrikoa kendu zidatelako protestatu nuenean....

- Nik ere protesta bera egin behar diet.

- Eta oinetakoen kordoiak, eta diru kartera, eta poltsikoetako guztia... - Niri berdin gertatu zait.

Agertzen direnean entzun egin beharko naute!.

- Zuzen esana. Entzun besterik ez dizute egingo.

- Beno, baina zeintzu asmo dute gutaz?.

- Nola jakin hori? Nire ustez, ate horretatik agertzen direnek beraiek ere ez dakite.

Mutiko mukizuak besterik ez dira.

Emakumea salbu, noski....